Παγκόσμια μέρα παιδικού βιβλίου 2020 στο σπίτι

Οι βιβλιοταξιδευτές μας έστειλαν φωτογραφίες και η βιβλιοθηκάριος έφτιαξε ένα βιντεάκι! 

Και του χρόνου παιδιά! 

Δείτε το βίντεο!

https://vimeo.com/403617120

2 Aπριλίου, παγκόσμια μέρα παιδικού βιβλίου

Σαν σήμερα, 2 Απριλίου 1805,  γεννήθηκε ο μεγαλύτερος σύγχρονος παραμυθάς, ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν και γι αυτό η παγκόσμια μέρα παιδικού βιβλίου είναι αφιερωμένη σ ' αυτόν και γιορτάζεται ανήμερα στα γενέθλιά του. 

Ας γιορτάσουμε φέτος από τα σπίτια μας αυτή τη μέρα με έναν διαφορετικό τρόπο!

Ποιο είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο που διαβάσατε; 
Φωτογραφίστε το
ή 
ακόμα καλύτερα να σας φωτογραφήσει κάποιος την ώρα που το διαβάζετε ή 
Κάντε μια ζωγραφιά απ΄ αυτό και γράψτε τον τίτλο του,
ή 
δημιουργείστε την ταυτότητα του βιβλίου  μαζί με ένα εξώφυλλο (τίτλος, συγγραφέας, εικονογράφος, εκδόσεις) 
ή 
γράψτε μία φράση που σας άρεσε και ζωγραφίστε τη. Μπορεί επίσης να σας εμπνεύσει και να  δημιουργήσετε ένα ποίημα. Γιατί όχι; 
Μπορείτε, ακόμα να γράψετε και τις σκέψεις σας για το βιβλίο σας και να τις στείλετε και αυτές. Ελεύθερα ... :) 

Στείλτε τη φωτό σας στην πλανόδια χαριστική βιβλιοθήκη (χωρίς να φαίνεται πρόσωπο) και θα την δείτε μαζί με άλλες σε ένα βίντεο που θα δημιουργηθεί για το σκοπό αυτό!

Περιμένουμε τις φωτογραφίες σας στο gterizaki@gmail.com ή αν είστε γονείς στο messenger ή στο viber 

Ευχαριστούμε κύριε Αντερσεν! 

Xρόνια πολλά βιβλίο! 

Εδώ θα μάθετε περισσότερα για τη ζωή του μεγάλου παραμυθά, ενώ Εδώ θα διαβάσετε περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι του στην Αθήνα.(Ναι! Είχε επισκεφθεί και την Αθήνα!

 

Πιο κάτω θα διαβάσετε το ωραίο αφιέρωμα που μας έκανε «το σκασιαρχείο» 

2 ΑΠΡΊΛΗ – ΓΙΑ ΤΟΝ ΆΝΤΕΡΣΕΝ, ΤΑ ΓΕΝΈΘΛΙΆ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ

Η Γαρυφαλιά Τεριζάκη είναι μια εκπαιδευτικός στο 1οΝηπιαγωγείο, στους Γαργαλιάνους, στην Πελοπόννησο, εργάζεται περίπου είκοσι χρόνια, ανανεώνει τις τεχνικές της και επιμορφώνεται στην παιδαγωγική Freinet. Μου μίλησε για τις δράσεις της πλανόδιας χαριστικής βιβλιοθήκης που έχει με τα παιδιά και χάρηκα. Σκέφτηκα πως για τη μέρα του Άντερσεν είχαμε προγραμματίσει ενα τετραήμερο δράσεων με την ομάδα «Αρχιτεκτονικής και Παιδαγωγικής» που έχουμε δημιουργήσει με αρχιτεκτόνισσες και παιδαγωγούς στο κέντρο της Αθήνας. Όμως οι εξελίξεις μας ακύρωσαν προσωρινά. Η φετινή καμπάνια για το παιδικό κι εφηβικό βιβλίο τις 2 Απρίλη με το ibby γίνεται κι αυτή εξ αποστάσεως. Είναι ευκαιρία λοιπόν να γνωρίσουμε τη δουλειά αυτής της νηπιαγωγού που εργάζεται αθόρυβα σε μια πόλη. Μου γράφει λοιπόν ένα γράμμα και βλέπω σ’ αυτό τον σπινθήρα ενός πνεύματος που βάζει στο σχολείο τη ζωή:

«Παρακολουθώ το πιλοτικό της Τρίπολης και δηλώνω ενθουσιασμένη με τον Φρενέ. Από ένστικτο μάλλον, ακολουθώντας τα ενδιαφέροντα των παιδιών και μπαίνοντας στη θέση τους, εφάρμοζα τεχνικές Φρενέ χωρίς να ξέρω ότι είναι. Χάρηκα πολύ που το ανακάλυψα όμως και συνεχίζω πολύ συνειδητά πλέον. Ελπίζω πραγματικά να έχει ανταπόκριση η τροχήλατη βιβλιοθήκη. Και ως προς τις δωρεές βιβλίων και ως προς την ανταπόκρισή της στους συμπολίτες μου».

Μου γράφει πάλι:

«Σε μία από αυτές τις αναζητήσεις μου γνώρισα τον Φρενέ. Στην επιμόρφωση στην Τρίπολη άκουσα ότι ο Φρενέ ήταν δάσκαλος της πράξης και μετά της θεωρίας. Βρήκα τον εαυτό μου σ αυτή την φράση. Υπάρχει ο παιδαγωγικός στόχος φυσικά, πάντα, στη σκέψη, όμως η προσπάθεια για επίτευξή του γίνεται σε κάθε μαθητή με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με τις ατομικές του εκπαιδευτικές ανάγκες Διαπίστωσα, λοιπόν, ότι τα μαθήματα στη φύση, η εφημερίδα, τα μικρά βιβλία, τα συμβούλια, η συνεργασία με τους γονείς και τους συναδέλφους, η δημιουργία κοινότητας (στην οποία συμμετέχουν γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί, βοηθητικό προσωπικό) και η εξατομίκευση των στόχων για τους μαθητές μας, είναι στην φιλοσοφία του Φρενέ. Ό,τι από ένστικτο υλοποιούσα τόσα χρόνια βρήκε την σωστή του θεωρητική βάση και μέσα μου έγινε ακόμα μία αποκάλυψη!» 

Οι μετασχηματισμοί του εκπαιδευτικού γίνονται ενδοσχολικοί, κοινοτικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί μετασχηματισμοί. Αυτή η μετάβαση κρίνεται από την μετακίνηση των γραμμών. Ζούμε με τις ενοράσεις του πεδίου μας και ενώνουμε τις χειρονομίες μας με την αλλαγή του φαντασιακού. Να πως γίνεται αυτό με τα λόγια της:

«Αφουγκράζομαι τα ενδιαφέροντα των μαθητών και τα ακολουθώ. Τα θέματα που προσεγγίζουμε βγαίνουν από τα ίδια τα παιδιά και συνήθως, πια,  από το μαθητικό μας συμβούλιο. Τώρα πια το συμβούλιό μας γίνεται σύμφωνα με τις τεχνικές του Φρενέ. Παλιότερα γινόταν πιο ελεύθερα, χωρίς τους ρόλους (υπεύθυνο λόγου, αντικείμενο λόγου, πρόεδρο, χρονοφύλακα). Αυτό όμως που ήταν ίδιο ήταν η αντιμετώπιση των μαθητών από την πλευρά μου σαν ίσοι προς ίσο. Η δική τους ψήφος είχε την ίδια βαρύτητα με τη δική μου Στο συμβούλιό μας αποφασίζουμε για τις γιορτές, τις εκδρομές και για άλλα θέματα που απασχολούν τα παιδιά. Ακόμα και για κατασκευές ζητάω την γνώμη τους και προτείνουν».

Η καθημερινότητα είναι αυτό που ονομάζεται απαξιωτικά ρουτίνα, αλλά στην παιδαγωγική μας είναι το άπιαστο όνειρο, να επιτελούμε με απρόσκοπτο τρόπο τις εναλλαγές από την προσωπική στάση στη δημοκρατία και την (συν)εργασία. Να τι μου γράφει:

«Στις πρωινές ώρες στο νηπιαγωγείο, οι ‘αυθόρμητες δραστηριότητες’ είναι πολύτιμες για τα παιδιά. Όταν έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή που δεν ακούγεται τίποτα -τόσο ωραία παίζουν, επικοινωνούν, μαθαίνουν το ένα από το άλλο- δεν διακόπτω το παιχνίδι τους, αλλά αντίθετα, δίνω κι άλλο λίγο χρόνο για να συγκεντρωθούμε στον κύκλο και να φτιάξουμε το πλάνο ημέρας. Ο κύκλος! Έχουμε πραγματικά έναν κύκλο στην τάξη αφού έχω κόψει το χαλί σ αυτό το σχήμα. Πάντα σκεφτόμουν γιατί τις  «παρεούλες» τις λέγαμε «κύκλους της συζήτησης», αφού μόνο κύκλοι δεν είναι! Διώξαμε και τα παγκάκια επίσης και καθόμαστε στο χαλί. Η θέση τους στον κύκλο είναι πολύ σημαντική για όλους. Οριοθετεί τον χώρο τους, σκέφτονται τον διπλανό τους και βλέπουν αυτόν που μιλάει κάθε φορά. Σ αυτό τον κύκλο λοιπόν γίνονται και τα συμβούλια. Τα παιδιά εκφράζονται ελεύθερα. Έχω εξασφαλίσει μια «πλούσια» γωνιά για κατασκευές. Πέρυσι την είχαμε ονομάσει «το εργαστήρι του Κύρου Γρανάζη». Τώρα τη λέμε «steamεργαστήρι φαντασίας»  όπου οι μαθητές έχουν στη διάθεσή τους αληθινά εργαλεία, υλικά ζωγραφικής, υλικά για κατασκευές όπως σκουπίδια, κουμπιά, καλαμάκια κ.α. Έρχονται σε επαφή με την τεχνολογία  (ρομποτική, τάμπλετ, livebooks, υπολογιστή, τηλε – συναντήσεις) και φυσικά με διάφορες μορφές τέχνης. Ο χώρος είναι ο τρίτος δάσκαλος, έλεγε ο Μαλαγκούτσι του Ρέτζιο».

Αλλά όλα δεν είναι τάξη. Το τρίπτυχο της παιδαγωγικής μας είναι τάξη – αυλή – κοινότητα. Και αγαπάμε αυτήν την έξοδο στην κοινότητα, περνώντας όρια και κατώφλια για να συναντήσουμε το δικαίωμα στο χώρο. Η Γαρυφαλιά τυπώνει εφημερίδες από το 2013 και βγαίνει στην κοινότητα.

«Με την πρώτη ευκαιρία αφήνουμε το σχολείο και πηγαίνουμε περίπατο και κάνουμε μάθημα στη φύση. Έχουν φέρει, άλλωστε, όλα τον εξοπλισμό τους στο σχολείο, γαλότσες, αδιάβροχα και ομπρέλες έτσι ώστε να μπορούμε να πηγαίνουμε και σε ήπια βροχερές μέρες. Σε κάποια από αυτά τα πολύ – αισθητηριακά μαθήματα τα παιδιά αντιλήφθηκαν τον ήχο και την ηχώ, παρατήρησαν τις πολλές αποχρώσεις του πράσινου και διαπίστωσαν ότι αν ρίξουμε μία πέτρα στο νερό δημιουργούνται ομόκεντροι κύκλοι. Φέτος ξεκινήσαμε αλληλογραφία και με ένα νηπιαγωγείο. Ζωγράφισαν και μου υπαγόρευσαν το γράμμα που τους στείλαμε. Ενθουσιάστηκαν που πήγαμε στο ταχυδρομείο! Οι περίπατοι αυτοί είναι αφορμές να μάθουν να κυκλοφορούν στην πόλη, να επικοινωνούν, να νοιάζονται για τον διπλανό τους, ακριβώς επειδή έχουν νόημα όλα αυτά, για τα ίδια. Έτσι είναι και με την πλανόδια βιβλιοθήκη».

Στην τάξη τους πήγε το Φεβρουάριο του 2020 και ο Βαγγέλης Βλαχάκης από την ομάδα του «Σκασιαρχείου» να κάνουν μια ταινία. Η νηπιαγωγός μας περιμένει να περάσει αυτή η δύσκολη περίοδος των κλειστών σχολείων για να βάλει πάλι μπροστά τη πλανόδια βιβλιοθήκη της. Γράφει γράμματα στα παιδιά του σχολείου της. Και ο Άντερσεν; τι θα έλεγε για όλα αυτά με το φετινό μήνυμα της ibby; Θα έλεγε πως πεινάμε για λέξεις. Πως όταν γράφονται οι λέξεις είναι σαν το κουκούλι από τις πεταλούδες. Περιμένουν να το αφήσουν και να πετάξουν μακριά από τους θάμνους που γεννήθηκαν.

Έτσι είναι και το «Σκασιαρχείο». Γεννήθηκε στους θάμνους. Τώρα πετά μέσα από τους εκπαιδευτικούς του. Κι εμείς πεινάμε να διαβάζουμε τέτοιες ιστορίες με θάμνους.

Μπάμπης Μπαλτάς

https://skasiarxeio.wordpress.com/2020/04/02/2aprili-2020-andersen/

Αφιέρωμα στην βιβλιοθήκη μας από την παιδαγωγική ομάδα "το σκασιαρχείο"

Η παιδαγωγική ομάδα "το σκασιαρχείο" κάνει αφιέρωμα στην Πλανόδια Χαριστική Βιβλιοθήκη μας, σήμερα, που -παγκόσμια- γιορτάζει το παιδικό βιβλίο! 

Δείτε εδώ  το αφιέρωμα που μας έκαναν! 

Πολύ μεγάλη η τιμή, η χαρά και η συγκίνηση.

Ευχαριστούμε πολύ!

Tι είναι όμως το σκασιαρχείο; 

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

Παιδαγωγική Ομάδα «Το Σκασιαρχείο»

Πειραματικοί ψηλαφισμοί για ένα σχολείο της κοινότητας

Λίγα λόγια για μας

Η γλώσσα είναι το μοίρασμα της εμπειρίας και η δικαιοσύνη αυτών που λέγονται. Και δεν σταματά να μιλά μέχρι να επέλθει η δικαιοσύνη. Γι’ αυτό στη σιωπή οι άνθρωποι δεν μπορούν να νιώσουν ησυχία. Αυτή η έξοδος από τη σιωπή χαρακτηρίζει και τη προσπάθειά μας εδώ. Αυτό το σχολείο που έχουμε καλείται να αλλάξει τώρα, αυτή είναι η ιαχή του στήθους μας στον αέρα.

Όπως και στη φιλοσοφία, έτσι και στην παιδαγωγική, τα πρόσωπα είναι σημαντικά για τις σχέσεις που οικοδομούμε. Ένα τέτοιο σημαντικό πρόσωπο, είναι ο CelestenFreinet. Κύριο χαρακτηριστικό της παιδαγωγικής του Freinet είναι τα υλικά (διάταξη του χώρου, επίπλωση, χαρτί, αρχεία, βιβλιοθήκη) και οι τεχνικές, όπως αυτή του τυπογραφείου, της αλληλογραφίας, της βιβλιοθήκης, των εργαστηρίων και του κινηματογράφου στην εκπαίδευση.

Ο Freinet αφιερώνει τη ζωή του στην οικοδόμηση του δημόσιου σχολείου, του «σχολείου του λαού». Αυτό που τον κάνει διαφορετικό είναι πως δεν περιμένει την μεγάλη επαναστατική στιγμή για να βάλλει μπροστά το έργο του. Αυτό σημαίνει πως το σχολείο μπορεί να αρχίσει από την πράξη τώρα. Κι αυτό σημαίνει σήμερα συλλογικές δράσεις με τα παιδιά, συμμετοχικό σχεδιασμό, ημερήσια διάταξη, δημόσια σφαίρα, κοινότητα, βιβλιοθήκες, κινηματογράφος, παιδική δημοσιογραφία, δομές υποστήριξης στο σχολείο, αρχιτεκτονική αποκέντρωση και πολιτιειότητα.

Ο Freinet  θεωρεί πως ήρθε η ώρα για ένα τώρα, για ένα δημόσιο σχολείο του λαού χωρίς την αναμονή της μεγάλης επαναστατικής ώρας. Κι αυτό το σχολείο έβαλε σε εφαρμογή γυρνώντας από τον α΄ παγκόσμιο πόλεμο ως στρατιώτης, με μια μεγάλη φήμη στη Γαλλία, η οποία τον συνόδευε για τον ηρωισμό που επέδειξε. Έναν ηρωισμό που τον έκανε αντιπολεμικό διάβημα στους λαούς της Ευρώπης και μια παιδαγωγική κατά του πολέμου. Κι αργότερα ένα ηρωισμό που τον έκανε αντιφασιστικό αγώνα τόσο σύγχρονο ακόμα και σήμερα.

Ο Freinet είναι με το τυπωμένο χαρτί, το τυπογραφείο, την κοινότητα, την αίσθηση της αφής, τα υλικά, τις κινητικές δεξιότητες, την παιδαγωγική της αυλής, τη δημόσια σφαίρα που θα αλλάξει τον κόσμο, τη ρητορική και την πειθώ των ιδεών των μαθητών, την εξάλειψη της σχολικής αποτυχίας. Όμως οι ιδέες του δεν είναι συνταγή και δεν εξαντλούνται στις τεχνικές, αλλά έχουν φιλοσοφία και πνεύμα που ξεπερνούν τον ηγεμονικό πολιτισμό της νέας φτώχειας του ηλεκτρονικού και εικονικού πολιτισμού που ζούμε σήμερα. Ο κόσμος των αισθήσεων και της αφής είναι αντισταθμιστικός σ’ αυτόν τον εικονικό κόσμο που ζούμε σήμερα.

Ποιοι είμαστε; Είμαστε η παιδαγωγική ομάδα «Το Σκασιαρχείο», η οποία συγκεντρώνει ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, εκπαιδευτικούς από τους χώρους της Πρωτοβάθμιας, της Δευτεροβάθμιας και της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με σκοπό την ανταλλαγή απόψεων, ιδεών και προτάσεων για το δημόσιο σχολείο, αντισταθμιστικό στις ανισότητες και πολιτικό στα χαρακτηριστικά του, για ένα σχολείο της κοινότητας, στο οποίο η κριτική και η θεσμική παιδαγωγική θα βρει τη θέση της.

Δουλεύουμε για μια ενότητα των ανθρώπων της παιδείας, με σκοπό τις δημιουργικές σχέσεις πολιτισμού κι εκπαίδευσης με κύρια χαρακτηριστικά το πολιτισμό του βιβλίου και των Μέσων Επικοινωνίας, προκειμένου να μεταβούμε στο σχολείο της κοινότητας.

Στόχος είναι να δημιουργήσουμε μια «μικρή κιβωτό» ιδεών και παιδαγωγικών αντιλήψεων θεσμικής και κριτικής παιδαγωγικής στα σχολεία μας και στο πανεπιστήμιο.

Για να μπορούμε ξανά «να κάνουμε τους μαθητές μας να ονειρεύονται»…"

https://skasiarxeio.wordpress.com/about/

Βραβείο Αστριντ Λίντργκρεν 2020

Στην Baek Heena απονεμήθηκε το βραβείο ALMA

Ανακοινώθηκε το εμβληματικό βραβείο Astrid Lindgren Memorial Award που απονέμει η Σουηδική Κυβέρνηση σε συγγραφείς και εικονογράφους βιβλίων για παιδιά και νέους.

Σιδηροπούλου Μελίνα 

01.04.2020, 16:11

Ανακοινώθηκε το εμβληματικό βραβείο Astrid Lindgren Memorial Award που απονέμει η Σουηδική Κυβέρνηση σε συγγραφείς και εικονογράφους βιβλίων για παιδιά και νέους. Το βραβείο θεσμοθετήκε στη μνήμη της Άστριντ Λίντγκρεν, δημιουργού της διάσημης «Πίπης Φακιδομύτης».

(Αντλήσαμε τις πληροφορίες από το Βήμα)

«Είμαι ένα σκύλος. Οι άνθρωποι με φωνάζουν Guseul». Πρόκειται για την ιστορία ενός σκύλου που ζει με τους ανθρώπους του, αλλά συνηθίζει να αλυχτά στους δρόμους της γειτονιάς του, πιστεύοντας πως ίσως κάποια από τα αδέσποτα είναι αδέρφια του. Ένας σκυλάκος που μπορεί να αγαπά και να νιώθει παράλληλα πόνο και παράπονο για τον αποχωρισμό από τη μαμά και την οικογένεια του. Το βιβλίο «I am a dog» (2019) έχει κεντρικό ήρωα και αφηγητή τον σκύλο, όχι τους ανθρώπους. Δημιουργός του η Baek Heena από την Κορέα που πριν από λίγο πληροφορήθηκε τηλεφωνικά πως είναι η φετεινή νικήτρια του εμβληματικού ετήσιου σουηδικού βραβείου ALMA, το οποίο αντιστοιχεί σε 570.000 ευρώ. Για πρώτη φορά η ανακοίνωση πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά από το κανάλι του Astrid Lindgren Memorial Award στο Υou Tube με τον δισέγγονο της Άστριντ Λίντγκρεν, Γιόχαν Πάλμπεργκ, στον ρόλο του παρουσιαστή από το διαμέρισμα της προγιαγιάς του.

«Με εξαιρετική αίσθηση των υλικών, των εκφράσεων και της κίνησης τα κινηματογραφικής αισθητικής βιβλία της Baek Heena αφηγούνται ιστορίες μοναξιάς κι αλληλεγγύης. Στους κόσμους της που αποτελούνται από μινιατούρες και προκαλούν αναμνήσεις, ένα ψωμί φτιαγμένο από σύννεφο, ένα φεγγάρι από σορμπέ, νεράιδες σε λουτρά και άνθρωποι συνυπάρχουν. Η δουλειά της ανοίγει πύλες σε κόσμους θαυμαστούς: αισθαντικούς, ιλιγγιώδεις, αιχμηρούς» αναφέρει το σκεπτικό της βράβευσης της από την κριτική επιτροπή.

Δεκατρία βιβλία με ευφάνταστες ιστορίες και πρωτότυπη οπτική γωνία έχει δημιουργήσει η Baek Heena, απόφοιτος του California Institute of the Arts. Στα βιβλία της πρωταγωνιστούν ήρωες- μινιατούρες φτιαγμένοι στα πρώτα της βιβλία από χαρτί, έπειτα από πηλό. Η Heena, σχεδιάστρια και σκηνοθέτης κινουμένων σχεδίων είχε εργαστεί στον χώρο της διαφήμισης και των πολυμέσων, πριν αρχίσει να φιλοτεχνεί τα δικά της βιβλία με αφορμή τη γέννηση της κόρης της. Η διασημότερη ίσως εικονογράφος της χώρας της έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία τόσο στην Κορέα όσο και διεθνώς. Χάρη στην επαγγελματική της εμπειρία, έχει κατορθώσει να μεταφέρει τις γνώσεις και τη τεχνική της στον χώρο του παιδικού βιβλίου προτείνοντας νέες λύσεις και ιδέες.

Η δημιουργία ενός νέου βιβλίου μπορεί να διαρκέσει ως κι οκτώ μήνες. Η εικονογράφος συνηθίζει να σχεδιάζει αχικά την εξέλιξη της ιστορίας της σε storyboard, έπειτα κατασκευάζει τις μινιατούρες της και τις στήνει στα σκηνικά που διαμορφώνει ειδικά για κάθε σαλόνι ή σελίδα του βιβλίου. Έπειτα αφού σκηνοθετήσει προσεκτικά τις σκηνές της, τις φωτογραφίζει. Στο πρώτο της βιβλίο, το Cloud Bread που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, τα γατάκια- ήρωες της φέρνουν ένα σύννεφο στην κουζίνα της μαμάς τους για να τους ετοιμάσει πρωινό. Το μαγικό ψωμί που θα ξεφουρνίσει εκείνη τούς χαρίζει την ιδιότητα να πετάνε. Στο Magic Candies o ήρωας τρώει μαγικά γλυκά που τού χαρίζουν την ικανότητα να συνομιλεί ξαφνικά με ζώα, αντικείμενα, αλλά και τη γιαγιά του που δεν ζει πια. Στο Little Chick Pee-yaki’s Mum μια παμπόνηρη γάτα, περιπετειώδης από τη φύση της τρέχει κάθε τόσο κι επιτίθεται σε άλλα ζωντανά μέχρι που κατά λάθος καταπίνει ένα αβγό κότας και γεννάει ένα κοτοπουλάκι, ξεκινώντας το ταξίδι μιας παράδοξης μητρότητας.

Στο μήνυμα που απηύθυνε η Υπουργός Πολιτισμού της Σουηδίας, Amanda Lind, σχετικά με τη βράβευση σημείωσε πως: «ζούμε σε μια εποχή αβεβαιότητας και φόβου. Πώς να εξηγήσουμε στα παιδιά τι συμβαίνει όταν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την κατάσταση ούτε εμείς; Η Άστριντ Λίντγκρεν δεν φοβάταν να δείξει στα παιδιά και τις όχι και τόσο φωτεινές πλευρές της ζωής. Εμπιστευόταν τα παιδιά και τους ενήλικες πως θα βρουν τρόπους να αντιμετωπίσουν την πολυπλοκότητα της ζωής και τις ανησυχίες. (…) Ίσως γνωρίζετε πως η Πίπη Φακιδομύτη ήταν μια ηρωίδα που εφήυρε η συγγραφέας όταν η κόρη της της ζήτησε να της αφηγηθεί μια ιστορία για ένα κορίτσι με αυτό το όνομα, ένας ίσως τρόπος να ξεφύγει από τις έγνοιες της ή από την ανία.

Όμως η Πίπη έγινε πολύ περισσότερα. Έγινε πρότυπο για τα κορίτσια και τα αγόρια του κόσμου. Δείχνει πως το να είσαι δυνατή και ανεξάρτητη δεν αποκλείει να παραμένεις ανθρώπινη και ευάλωτη. Σε τέτοιους καιρούς, όταν η ανάγκη της ενσυναίσθησης είναι πιο σημαντική από ποτέ, το διάβασμα είναι ένας τρόπος να μειώνει κανείς τις αποστάσεις και να υπερβαίνει τα σύνορα. Πολλά παιδιά πρέπει να μείνουν σπίτι χωρίς να ξέρουν πότε θα τους επιτραπεί να βγουν πάλι έξω και να δουν τους φίλους τους. Όμως η λογοτεχνία είναι όχημα να εξερευνήσουν τον κόσμο από το σπίτι ή να βρουν νέους κόσμους που να τους προσφέρουν παρηγοριά (…)»